Trots op je vak

Vorige week woonde ik de afsluitende bijeenkomst van de tweede leergang Effectief en Ontwikkelingsgericht leidinggeven bij. De deelnemers presenteerden er de resultaten van hun veranderopgave in de eigen organisatie. Hoewel ze allemaal de in de leergang gepresenteerde modellen hadden toegepast, waren de verhalen toch heel verschillend; niet een organisatie is gelijk. 

De uitgangssituatie is anders, er zijn andere aanknopingspunten om de verandering vorm te geven en de individuele stijlen van de ‘kartrekkers’ verschillen. De grote overeenkomst was dat niemand echt klaar was. Kenmerkend voor de lerende organisatie. Het gaat met kleine stappen en het is nooit klaar.

In deze editie van Trots op je vak lees je een interview met een deelnemer van de eerste leergang. Amanda Schreuder vertelt over haar onderzoek naar de samenwerking binnen multifunctionele klantenteams. Het is een prachtig voorbeeld van hoe het leren op gang komt. Eerst de moeite nemen om te kijken hoe het er werkelijk aan toe gaat. Dan zien wat de problemen en obstakels zijn om het goede te doen. En stapje voor stapje verbeteringen doorvoeren. Dat zijn we niet gewend. We willen vaak te veel tegelijk oplossen. En dan gooien we alles op de schop en krijgen we nieuwe problemen.

‘Stapje voor stapje verbeteringen doorvoeren. Dat zijn we niet gewend. We willen vaak te veel tegelijk oplossen. ’

Leren met kleine stapjes, kijken wat werkt en wat niet werkt en dan weer een volgend stapje is duurzamer. Maar het is minder meeslepend en minder aansprekend dan de grote reorganisaties, dat wel.

Bij het najaarscongres van Divosa was ik bij een workshop over het Amsterdamse Doorbraakfonds. Professionals in de schuldhulpverlening kunnen een beroep doen op een gift uit dit fonds als ze hard kunnen maken dat een doorbraak echt nodig is, er geen alternatief is en de klant voldoende stabiel en gemotiveerd is om de doorbraak waar te maken. De aanvraag van de professional wordt beoordeeld door een expertpanel met vertegenwoordigers van verschillende disciplines die intensief met elkaar de noodzaak en de urgentie bespreken.

Om ons te laten voelen hoe lastig het vaak is om keuzes te maken werden enkele voorbeelden voorgelegd zoals dat ook binnen de expertgroep wordt gedaan: vanuit het perspectief van menselijkheid en vanuit wet- en regelgeving. Het levert pittige discussies op vanuit verschillende gezichtspunten. Maar belangrijker nog is het om te zien wat vervolgens de effecten zijn van zo’n gift of het weigeren daarvan. Dat blijkt soms verassend en levert belangrijke leermomenten op voor de betrokken professionals. Dat is waar we het van moeten hebben als we willen gaan werken op basis van de nieuwe norm: ieder het zijne.

Dat is ook waar het om gaat in de discussie over beroepsregistratie. Daarover is in dit nummer manager Wilfred Hekkers van RSD de Liemers aan het woord. Belangrijk is om het doel zuiver voor ogen te houden, namelijk: de lerende oriëntatie van professionals bevorderen. Dat vraagt wat van de organisatie, de leiding, beleidsmakers en professionals. Persoonlijk denk ik dat het van belang is dat beroepsbeoefenaars zich kunnen identificeren met een beroepscode. Daarvoor is een register bedoeld, maar het laat nog veel te kiezen als het gaat om de vorm en uitvoering. Ook daarin hoeven we niet per se grote stappen te nemen.

Veel leesplezier!

Marcel van Druenen, programmamanager Divosa